In die tijd
wees de Heer tweeënzeventig leerlingen aan
en zond hen twee aan twee voor zich uit
naar alle steden en plaatsen
waarheen Hijzelf van plan was te gaan.
Hij sprak tot hen:
“De oogst is groot,
maar arbeiders zijn er te weinig.
Vraagt daarom de Heer van de oogst
arbeiders te sturen om te oogsten.
Gaat dan,
maar zie, Ik zend u als lammeren onder de wolven.
Neemt geen beurs mee, geen reiszak, geen schoeisel
en groet niemand onderweg.
In welk huis ge ook binnengaat, laat uw eerste woord zijn:
Vrede aan dit huis!
Woont daar een vredelievend mens,
dan zal uw vrede op hem rusten;
zo niet, dan zal hij op u terugkeren.
Blijft in dat huis en eet en drinkt wat zij u aanbieden;
want de arbeider is zijn loon waard.
Gaat niet van het ene huis naar het andere;
in elke stad waar ge binnengaat en ontvangen wordt,
eet wat u wordt voorgezet,
geneest de zieken, die er zijn
en zegt tot hen: Het Rijk Gods is u nabij.
In elke stad waar ge binnengaat en niet ontvangen wordt,
trekt daar door de straten en zegt:
Zelfs het stof uit uw stad dat aan onze voeten kleeft,
schudden wij tegen u af.
Maar weet dit wel: Het Rijk Gods is nabij.
Ik zeg u:
die dag zal het voor de mensen van Sodom draaglijker zijn
dan voor die stad.”
De tweeënzeventig keerden vol blijdschap terug en zeiden:
“Heer, zelfs de duivels onderwerpen zich aan ons door uw Naam.
Hij zeide tot hen:
“Ik zag de satan als een bliksemstraal uit de hemel vallen.
Ik heb u macht gegeven
op slangen en schorpioenen te treden,
te heersen over heel de kracht van de vijand;
en niets zal u kunnen schaden.
Toch moet ge u niet verheugen over het feit
dat de duivels aan u onderworpen zijn,
maar verheug u
omdat uw namen staan opgetekend in de hemel.”
Beste vrienden
Door omstandigheden wordt het even een kort woordje. Dit weekend is voor mij het weekend dat ik officieel afscheid neem. Dat wilden we nog doen voor dat het vakantie werd, en ook omdat niet precies zeker is wanneer ik verhuis. Zo kan iedereen er nog bij zijn. Het is een beetje onaf afscheid – want ik ben hier dus nog wel gedurende de zomer.
Ik heb in de afgelopen jaren vaak meegemaakt dat als er een bijzonder moment, of er is een bijzondere zorg, dat de lezing uit het Lectionarium vaak bijzonder raak is. Je precies het perspectief geeft dat je nodig hebt.
We horen over de opdracht van Jezus aan zijn leerlingen: om uit te gaan, naar de plekken waar Jezus zelf niet kan komen om daar te verkondigen en Hem daar zo aanwezig te maken. En de woorden die mij deze keer troffen waren
In welk
huis ge ook binnengaat, laat uw eerste woord zijn:
Vrede aan dit huis!
Woont daar een vredelievend mens,
dan zal uw vrede op hem rusten;
zo niet, dan zal hij op u terugkeren.
Wanneer je ergens komt als priester, neem je vrede met je mee. Je komt met wat moois, de boodschap van Jezus, met de bediening van de sacramenten en hopelijk een beetje geduld, wijsheid en ervaring. Je hele leven als priester mag samenvallen in dat woord: vrede zij u.
Of er ook wat mee gebeurt heb je natuurlijk niet altijd zelf in de hand. Het is net als met alle andere vormen van contact en communicatie: je kan iets geven maar iemand anders moet ook iets willen ontvangen. En omdat geloof, en kerkelijk leven, een kwestie van vrijheid is kun je een ander nooit dwingen om zich voor jou open te stellen. Je kan het hooguit mensen makkelijker of moeilijker maken om met jou om te gaan. Hopelijk wordt het met de tijd makkelijker.
Ik kijk terug op een mooie zes jaar hier in de wijdere regio Alkmaar in Bergen/Schoorl. Ik denk dat ik iets van de vrede heb kunnen delen en ik heb niet te klagen over dat ik die vrede hier nergens kon laten rusten. Natuurlijk zijn er overal hindernissen en problemen. Er gaat geen plek zijn waar dat niet zo is. Sommige plaatsen zijn verhard, opgesloten in zichzelf. Die plekken kunnen nooit vrede voelen: omdat ze zich niet kunnen openstellen voor iemand anders. Alles wordt door een economische lens beschouwd: wat hebben wij hieraan. Hoe kom ik niks te kort? Hoe meer je daar in zit, des te moeilijker wordt het om vreugdevol samen zin en richting te ervaren in het leven.
Ik ben blij met wat ik hier de afgelopen zes jaar heb mogen doen. Voor mijn gevoel zijn ze omgevlogen. En hoewel ik zin heb in de volgende benoeming zal ik het hier zeker missen. Ik weet nog niet hoe het gaat lopen met opvolging – maar ik weet zeker dat jullie de vrede zullen bewaren. Samen zullen groeien vanuit het woord en de sacramenten. Gemeenschap blijven hier lokaal en regionaal.
De oogst is en blijft groot. Arbeiders zijn er weinig. Dat was al zo sinds de tijd van Jezus, dus ook dat hoeft ons niet te verbazen. Blijf groeien en bloeien. Behoudt de vrede met de arbeiders in de wijngaard, zo dat we samen kunnen opbloeien voor God, verbonden met de rank.
Jezus de Heer.
Amen.
