In die
tijd zei Jezus tot zijn leerlingen:
“Mijn schapen luisteren naar mijn stem
en Ik ken ze
en ze volgen Mij.
Ik geef hun eeuwig leven;
zij zullen in eeuwigheid niet verloren gaan
en niemand zal ze van Mij wegroven.
Mijn Vader immers die ze Mij gegeven heeft
is groter dan allen;
en niemand kan iets uit de hand van mijn Vader roven.
Ik en de Vader, Wij zijn één.”
Beste vrienden,
Wat hebben we veel te vieren vandaag. Het is moederdag én roepingenzondag, én we vieren dat we een nieuwe paus hebben. Paus Leo XIV. Een kloeke, historische naam.
Vandaag gaat dus alles een beetje anders dan normaal. De preek is korter, u krijgt hem vandaag in zowel het Engels als het Nederlands en het is ook nog eens een duopreek. Ik krijg ondersteuning van seminarist Stefan, die gaat ook wat vertellen over roeping, en wat dat voor hem betekent.
In het Evangelie horen we Jezus zeggen, ik en de Vader zijn één. Kernachtig gezegd is dat het kenmerk van élke roeping. Niet alleen geestelijken, religieuzen, bisschoppen en de paus hebben een roeping, we zijn allemaal geroepen. Geroepen tot eenheid! Wanneer je getrouwd bent, ben je verenigd met elkaar. Priesters en religieuzen zijn verenigd met hun gemeenschappen. De paus verenigt de katholieke kerk. Hij leeft de eenheid voor voor iedereen.
Wat is het dan prachtig om te horen dat de wapenspreuk van de nieuwe paus (vrij vertaald) Eén in de Ene is. Zoals Jezus verenigd is met de Vader, zo zijn wij – in en door de kerk – verenigd met de éne Christus.
Die eenheid is geen kadaverdiscipline of uniformiteit. Eenheid betekent ook, juist, dialoog, elkaar ontmoeten, voor elkaar openstaan. En ja, soms moet iemand de lijnen uitzetten en beslissingen nemen. In het gezin, in de samenleving, in de kerk. Maar ook degene die dat doet, doet dat nooit alleen, afgesloten van anderen.
Wanneer paus Franciscus sprak over dialoog en synodaliteit werden nogal wat mensen bang. “Dialoog en praten, daar komt maar verdeeldheid van!” Zo leken ze te denken. Een armoedige en oppervlakkige gedachte. Je weet dan ook altijd dat je te maken hebt met een zwakke leider, een zwakke gemeenschap, als niemand wat terug mag zeggen. Alle neuzen lijken dezelfde kant op te staan, maar met het eerste zuchtje wind stort alles in. Dan is het makkelijkste om de wind de schuld te geven. Maar het probleem zit toch echt ergens anders.
Je roeping leren volgen is ook leren hoe je voor de eenheid kan zorgen. Dat heeft minder van doen met machtswoorden en hoempa, en meer met de vreugdevolle ontmoeting met elkaar, zodat wij verenigd in het licht van het geloof kunnen opbloeien tot de mensen die wij zijn.
Dan wil ik nu graag het woord geven aan seminarist Stefan. Hij bereidt zich al een hele tijd voor om antwoord te mogen geven, hopelijk binnenkort, op de roeping op het priesterschap. Wat kan ik zeggen: een uitstekende keuze!
Stefan, aan jou het woord:
