In die
tijd zei Jezus
tot de hogepriesters en de oudsten van het volk:
“Wat denkt ge van het volgende?
Een man had twee zonen.
Hij ging naar de eerste toe en zei:
Mijn zoon, ga vandaag werken in mijn wijngaard. Goed vader, antwoordde deze,
maar hij deed het niet.
Toen ging hij naar de tweede en zei hetzelfde.
Deze antwoordde: Neen, ik wil niet,
maar later kreeg hij spijt en ging toch.
Wie van de twee heeft nu de wil van zijn vader gedaan?”
Zij antwoordden: “De laatste.”
Toen zei Jezus hun:
“Voorwaar, Ik zeg u:
de tollenaars en de ontuchtige vrouwen gaan eerder dan gij het Rijk Gods
binnen.
Johannes kwam tot u en beoefende de gerechtigheid;
toch hebt gij hem geen geloof geschonken,
terwijl de tollenaars en de ontuchtige vrouwen
hem wel geloof schonken.
Maar zelfs, nadat ge dit had gezien,
zijt ge toch niet tot inkeer gekomen
en hebt ge hem geen geloof geschonken.”
“Ik doe niet meer mee!”
Dat, broeders en zusters, waren de woorden van allerlei bekende Nederlanders en “influencers” – mensen die vinden dat zij invloed hebben op wat andere mensen doen en laten. Ze waren tegen de maatregelen van de regering en wilden hun invloed inzetten om die zoveel mogelijk tegen te werken. U kunt zich voorstellen dat dat best gevaarlijk is, zeker nu het coronavirus weer zo erg oplaait.
De influencers kregen behoorlijk wat kritiek te verstouwen en de meesten hebben hun filmpjes - waarin ze naar ik aanneem zongen en dansten dat ze niet meer meededen – weer stilletjes verwijderd.
Één persoon uit die groep mensen viel mij echter op. Een jonge vrouw die Famke-Louise heette. Ik geloof dat zij iets met make-up influencet. Ik weet het niet zeker. Zij had nog veel meer kritiek gehad dan de anderen en kwam op TV in gesprek met professor Gommers, de bekende IC-arts.
Daarna kreeg ze nog meer kritiek. U weet hoe dat gaat: allerlei mensen die het zelf misschien ook niet zo nauw nemen met de regels bedelven dan een jonge vrouw onder lelijke woorden omdat zij ongelijk heeft en daarnaast niet zo goed uit haar woorden kan komen. Zeker niet tegenover een professor.
Maar een dag later verscheen er een berichtje van Famke waarin ze zei dat ze hier toch van had geleerd, dat ze besefte dat ze het verkeerd had aangepakt. Ze nam wat haar gezegd is ter harte en zal waarschuwingen van mensen die er echt meer zicht op hebben serieus nemen.
Als we dan het Evangelie van deze zondag nemen dan denk ik: Famke-Louise heeft het denk ik beter begrepen dan al die mensen die wel zeggen dat ze het allemaal goed snappen en die anderen uitlachen omdat ze niet alles kunnen begrijpen en niet zo goed waren op school, maar als het er op aankomt zèlf niet leven naar hun eigen woorden.
En, broeders en zusters, daar zullen er toch ook wel veel van zijn!
Zoals het in het leven is, zo is het ook met God. God vraagt van alles van ons, dat is ook niet altijd makkelijk. We moeten ons inzetten voor de mensen om ons heen, we moeten ons geestelijk leven onderhouden, tijd vrijmaken voor gebed. We moeten ons soms afhouden van dingen die we misschien wel zouden willen doen – omdat we weten dat dat verkeerd is, dat dat niet is wat God van ons vraagt. En dan kunnen we twee dingen doen.
Het eerste is dat we ons gedragen zoals de eerste zoon uit het Evangelie. Hij zegt wel dat hij dat alles gaat doen, waarschijnlijk schept hij ook in het café op dat hij wel zestig uur per week, wat zeg ik? Zeventig uur per week werkt voor die slavendrijver van een Vader van hem. Maar achter al zijn dappere tapkastverhalen gaapt een grote leegte.
Ondertussen zal het op het café misschien ook wel gaan over zijn broer. U weet wel hoe hij genoemd wordt “die niksnut die mij, de eerste zoon, met al het werk laat zitten” Die is weggelopen naar de grote stad en zet daar maar de bloemetjes buiten! Die doet wat met filmpjes en doet de make-up van ontuchtige vrouwen, of zoiets.
En de tweede heeft misschien ooit heel hard “ik doe niet meer mee!” geroepen. Maar terwijl de eerste zoon slingerend naar huis rijdt na een lange dag “netwerken” wordt de toko van God stilletjes overeind gehouden door degene naar wie niemand omkeek.
Die was toch weggelopen, heeft de school niet afgemaakt, verdient zijn of haar geld misschien op een manier waar anderen op neerkijken – maar het hart zit op de juiste plek.
Hij of zij, want dit verhaal gaat iedereen aan, kan tot inkeer komen en zeggen “ik zei wel nee maar ik bedoelde ja” en daarnaar handelen.
Nee zeggen en ja bedoelen, dat is zegenrijker dan ja zeggen en nee bedoelen, want God kijkt niet naar de buitenkant, maar wel naar het hart van de mensen.
Zo mag het ook voor ons zijn: onze woorden, dat is één ding. Maar wat we tegen anderen zeggen, rijmt dat ook met wat er in ons hart leeft?
Als dat niet het geval is moeten we maar voorzichtig zijn, voorzichtig met onszelf en zeker voorzichtig met anderen. Zo raken we niet van de weg af en blijven we op koers – op weg naar Gods Koninkrijk.
Amen.
