In de
avond van die eerste dag van de week,
toen de deuren van de verblijfplaats der leerlingen
gesloten waren
uit vrees voor de Joden,
kwam Jezus binnen, ging in hun midden staan en zei:
“Vrede zij u”.
Na dit gezegd te hebben
toonde Hij hun zijn handen en zijn zijde.
De leerlingen waren vervuld van vreugde,
toen zij de Heer zagen.
Nogmaals zei Jezus tot hen:
“Vrede zij u.
Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik u”.
Na deze woorden blies Hij over hen en zei:
“Ontvangt de Heilige Geest.
Wier zonden gij vergeeft, hun zijn ze vergeven,
en wier zonden gij niet vergeeft,
hun zijn ze niet vergeven.”
Beste vrienden.
Als we het geluk hebben wat ouder en wijzer te worden zijn we in een positie om terug te kijken op het verhaal van ons leven. We overzien de dingen die gebeurd zijn, wat we hebben meegemaakt en wat ons overkomen is. In de dagelijkse roes van gebeurtenissen zien we alleen maar wat er gebeurt, we zien het als losse gebeurtenissen. Pas later leren we dat alles een samenhang heeft, dat alle losse gebeurtenissen samen onderdeel zijn van één verhaal.
Wat ons overkomt, de keuzes die wij maken staan niet los van elkaar. Ze raken in elkaar vervlochten, winnen aan zin en betekenis. Het gaat minder en minder om de losse gebeurtenissen en meer en meer om het grotere proces waar iets van uit maakt. En soms kunnen we vanuit een diep geloofsleven zeggen: in alles wat gebeurde, de goede en de kwade dingen laat zich toch een rode draad vinden, een betekenis waarin we Gods hand kunnen zien.
Zo is het ook met het verhaal van Pinksteren. Vanuit onze achtergrond, zoals wij zijn, zijn wij geneigd om altijd in losse gebeurtenissen te denken. Kerst is wanneer Jezus geboren is, Pasen is de verrijzenis en Pinksteren, dan komt de Heilige Geest. We knippen alles in stukjes op. En we hebben het op 25 december over het stalletje, en op Paaszondag over de vrouwen bij het lege graf en bij Pinksteren horen we een vlammend verhaal over mannen die opeens alle mogelijke talen spreken, klaar om de wereld in te gaan.
Het is prima om het daar op die dagen over te hebben. Maar soms moeten we even terugkijken en ons afvragen: hoe past dit alles in het verhaal. Hoe gaat dit alles samen?
In zo`n geval is het mooi om er aan herinnerd te worden wat de oorspronkelijke samenhang van sommige feestdagen is. Pasen en Pinksteren hangen nauw samen met de joodse feesten van Pesach en Sjavoe’ot, het wekenfeest. Dit waren oogstfeesten in het Land van Israël. Met Pesach begon de oogst en na vijftig dagen, zeven keer zeven dagen ná de eerste dag, is het klaar.
We kunnen als christenen zeggen, Jezus is de eersteling van de oogst, de eerste die is verrezen uit de doden en op Pinksteren wordt de volheid ingezameld, niet alleen maar de mensen die rechtstreeks met Jezus verbonden zijn in het jaar 33 in het Land van Israël, maar over alle tijd en alle plaatsen. De oogst is er ook voor mensen uit alle landen en rassen en talen.
De “oogst” gaat sindsdien door. De oogst is voltooid maar houdt niet op. Sinds de dag van Pinksteren zijn de leerlingen op pad. Vervuld van de Heilige Geest kúnnen ze niet langer achter gesloten deuren blijven. Ze móeten de wereld in om ons allemaal deelgenoot te maken van dat verhaal, om dat verhaal door te geven.
Wij op onze beurt mogen dat ook leren. Leren dat ons leven, ook ons geestelijke leven, het leven in de kerk, geen opsomming is van losse gebeurtenissen die je als het ware op een boodschappenlijstje of kinderopstel op kan schrijven, zonder samenhang (en toen, en toen, en toen….. )
Nee, alles wat ons geestelijk leven raakt, alles wat in ons geestelijk leven gebeurt hangt samen met die dag van Pinksteren, die dag van Pasen waarop de oogst begonnen is. De oogst waar eeuwen van te voren ongemerkt voor gezaaid is en waar het zaad eeuwen in stilte voor groeide.
Dat werk van Pinksteren, het werk van de Geest gaat ook vandaag door en morgen, en wij zijn onderdeel van dat verhaal. Wat wij doen en laten, wat ons overkomt en waar wij ons voor inzetten vindt zijn betekenis in het plan dat God met alle mensen heeft. Dat plan overstijgt ons leven, overstijgt onze tijd.
Mogen we dus niet bij de pakken neerzitten wanneer er weer iets wel of niet gebeurt maar altijd blijven groeien in geloof, open staan voor het werk van de Geest totdat het laatste graan is binnengehaald in de volheid van de tijd.
Amen.
