Soms blijken mensen niet te zijn wie je dacht dat ze waren. Je denkt: “dit is iemand die een goede eerste indruk gemaakt heeft: iemand op wie ik kan bouwen”, en na verloop van tijd blijkt dat dat vriendelijke gezicht toch een masker was. En als dat masker afglijdt kan dat een pijnlijk schouwspel zijn.
Zulke dingen gebeuren overal, tot in de hoogste kringen toe.
Gelukkig kan het omgekeerde zich ook voordoen: mensen waarvan je niet zoveel verwachtingen had kunnen opeens onvermoede kanten e hebben, blijken mensen te zijn waar je op kan steunen als de nood aan de man is. Ook dat kan zomaar gebeuren, en wat een zegen is dat als we die mensen tegenkomen!
Het hart van de mensen is geen open
boek. Wat er in dat hart zit moet zich tonen: in ontmoetingen, in het dagelijks
leven. Door jaren van vriendschap heen. En ook als je elkaar jaren kent zijn er
toch nog onvermoede kanten, dat is het avontuur van vriendschap: Naar mate het
wederzijdse vertrouwen en genegenheid groeit kan er steeds meer ontdekt worden!
Er is maar één persoon die zich volledig in zijn hart laat kijken, en zelfs Hij doet dat maar op een enkel moment, maar op dat éne moment laat Hij ook volledig zien wie hij is. Jezus Christus is niet zomaar iemand, hij is de Zoon van God, hij hoort vanuit de eeuwigheid thuis bij God en is op aarde gekomen om de vriendschap tussen God en mens te herstellen. Dat is wíe hij wérkelijk is.
Maar laten zien wie je werkelijk bent, dat kan alleen samen met anderen. Je bent nooit puur jezelf als je in je eentje bent. De joodse denker Emmanuel Levinas heeft veel geschreven over de ‘ethiek van het gelaat van de ander’.
Pas als je jezelf toont aan iemand anders, word je werkelijk jezelf. Dit is voor iedereen waar, zelfs voor een kluizenaar, want een kluizenaar is dan wel niet onder de mensen, maar zijn leven is één grote oefening in zich blootgeven aan God.
Zó laat Jezus Christus ook zichzelf
zien, niet als een almachtig individueel fenomeen dat alles om zich heen in het
niets laat verdwijnen, maar als de Zoon van God die leeft vanuit de verbondenheid.
Hij is eerst verbonden met God, Hij bestaat niet zonder Hem, dat is wat dat Taborlicht betekent, ik ben van eeuwigheid in en met God. In mijn Gelaat zie je Hem terug. Wie Mij ziet, ziet de Vader.
Hij is ten tweede verbonden met het verleden:
Als je het verhaal van jezelf
vertelt begin je te vertellen waar je vandaan komt, dat determineert je niet: je bent zelf veel meer dan je afkomst. Maar
zónder je afkomst ben je óók niks. Daarom is het zo belangrijk dat Jezus zich
toont met Mozes en Elia, met de vertegenwoordig van de Wet, en de
vertegenwoordiger van de Profeten. En ze onderhouden zich met elkaar, ze zijn
met elkaar verbonden.
Daarmee zegt Jezus: ik ben geen breuk met het verleden. Ik bouw op wat jullie eerder gegeven is. God is geen politicus of president die net zo makkelijk van mening als van pak verandert en A zegt maar B doet! Nee. Hij is trouw aan wat Hij gezegd heeft, alles wat Hij aangekondigd heeft maakt hij waar.
Hij laat zich dus niet in zijn eentje zien, alsof het alléén maar om Hem gaat nu en de Wet en de Profeten vergeten zijn, nergens meer toe dienen.
Hij is ten derde verbonden
met de toekomst. En het is dan ook interessant aan wie Hij zich laat zien. Hij
openbaart zich, in goddelijke majesteit, omringt door een licht dat naar de
Eeuwigheid verwijst, maar dat doet Hij niet midden in Kafarnaum, waar hij thuis
is, of op het plein van de Tempel in Jeruzalem, of in een Samaritaans dorp, of
onder de heidenen van de Decapolis, nee.
Hij laat zich zien, bovenop een berg met alleen Petrus, Jakobus en Johannes erbij, het petit comité van zijn leerlingen. De meest naaste vertrouwelingen. Zij zijn niet zomaar drie poppetjes, Jantje, Pietje en Japie, nee. Zij zijn de meest centrale leerlingen, ze vertegenwoordigen de Kerk. Zij moeten vanuit de verbondenheid met Jezus zijn verhaal doorgeven aan alle andere mensen.
En zelfs díe
leerlingen zijn volledig overdonderd en vallen op de grond van schrik. En als
ze daar klaar mee zijn dan weten ze hoe uitverkoren ze zijn. Het is als iemand
die zijn meest dierbare, het mooiste geheim met je wil delen. En ze zouden dat
moment willen vasthouden. Petrus heeft het al over het bouwen van hutten. Een
soort Hemel op Aarde zou dat zijn! Ze willen de toekomst niet in, ze willen in
het nu blijven.
Maar een Hemel op Aarde, een moment vasthouden, dat gaat niet. Als we de waarheid over Jezus leren kennen dan mogen we die niet voor onszelf houden. Daar moeten we wat mee doen, daar moeten we voor aan de slag. Die verbondenheid van Jezus, dat is geen éénrichtingsverkeer. Als Jezus zich toont voor wie Hij is, dan moeten Johannes, Jakobus en Petrus daar mee aan de slag, dan moet heel de Kerk daarmee aan de slag.
Want dat Jezus als Zoon van God verbonden is met de toekomst, dan is hij niet alleen verbonden met de apostelen, maar met iedereen die daarna komt. Met de hele Kerk door de eeuwen heen. Met ons, maar ook de mensen die weer na ons zullen komen. Net als de leerlingen mogen wij Gods goede nieuws niet voor onszelf houden.
We moeten die blijven delen, of we nu
jong zijn of oud, gezond of minder gezond. Zo lang we nog ademen kunnen we iets
zichtbaar maken van wie God is.
Als we dat doen, dan geven we iets van dat Taborlicht, zo`n sprankje uit de eeuwigheid, door. Dan geven we mensen wat licht in de duisternis cadeau. Een vonkje licht waarmee ook zij op tocht kunnen gaan om God te vinden.
Amen.
