Beste parochianen
We maken bijzondere weken door. Veel mensen zweven op dit
moment tussen hoop en vrees. We hopen dat de maatregelen van de overheid zullen
werken en de ziekte zal worden tegengehouden. Omdat we de toekomst niet kennen
weten we echter niet of deze maatregelen genoeg zullen zijn. We voelen dus ook
vrees, de angst dat ook in Nederland de COVID-19 ziekte veel slachtoffers zal
maken.
Vanuit het buitenland horen we verdrietige verhalen maar ook
in Nederland zijn er ook al consequenties. Alle uitvaarten moeten nu praktisch
in besloten kring plaatsvinden. Verschillende kennissen hebben mij al verteld
over hoe er een overlijden was in hun vriendenkring of familie, maar ze er hierdoor
niet bij konden zijn. Dat is in zichzelf al verdrietig.
Die situatie doet me denken aan de lezing van deze zondag.
Jezus gaat naar Bethanië, de plaats waar zijn vrienden Maria, Martha en Lazarus
wonen. In de tijd voor telefoon en internet hoorde je vaak pas achteraf dat er
iets gebeurd was. Als Jezus het bericht van de zusters van Lazarus ontvangt,
met de boodschap dat Lazarus ziek is, is het eigenlijk al te laat.
Als Jezus in Bethanië aankomt is Lazarus al dood en
begraven. Jezus voelt het verdriet van de mensen om hen heen, van de familie en
vrienden van Lazarus en is zelf ook verdrietig. Jezus is geen “superman” die
ver boven ons zijn rondjes maakt en niet aangedaan is door wat er in ons leven
gebeurt.
Als wij verdriet hebben deelt hij dat verdriet omdat Hij van mensen
houdt.
Het is pas nadat hij gerouwd heeft met de mensen om Hem heen
dat Hij vraagt dat het graf opengemaakt wordt en Hij het grootste wonder van
zijn leven volbrengt: Lazarus uit de dood opwekken. De omstanders houden er
geen rekening mee dat Jezus dit zou kunnen. Ze weten wel dat Hij een bijzondere
man was, dat Hij – als hij op tijd was geweest – Lazarus had kunnen redden.
Maar dat Jezus groter is dan alle beperkingen die wij zien, wil er nog niet in.
En toch is het zo. De woorden van Jezus zijn groter dan verdriet
en dood en bevrijden Lazarus uit de dood en het graf. Dit wonder is de opmaat
naar de Goede Week : de week dat Jezus zelf het lijden en de dood zal ondergaan
om zo de hele wereld te kunnen bevrijden.
Nederland zweeft op dit moment tussen hoop en vrees. Dat is
begrijpelijk. Wij zijn als christenen geroepen om niet uit angst te leven maar
uit hoop en vertrouwen. Dat wij niet moeten vrezen betekent natuurlijk niet dat
we geen zorgen moeten hebben om anderen. Integendeel. De zorg voor
anderen gaat ons ten diepste aan. Elke dag opnieuw krijgen we een opdracht om
de lasten van andere mensen te dragen. Tegelijkertijd weten we dat de dood niet
het laatste woord heeft over ons leven. God heeft het laatste woord.
Zo mogen we, wetende dat wij een vriend hebben die met ons
mee-lijdt en ons vrij wil maken van alles wat ons onderdrukt in het leven
staan. Niet zwevend tussen hoop en vrees, maar met de beide benen op de grond,
gereed om te doen wat nodig is.
Amen.
