In die
tijd zei Jezus tot zijn leerlingen:
“Zoals de Vader Mij heeft liefgehad,
zo heb ook Ik u liefgehad.
Blijft in mijn liefde.
Als gij mijn geboden onderhoudt,
zult gij in mijn liefde blijven,
gelijk Ik, die de geboden van mijn Vader heb onderhouden,
in zijn liefde blijf.
Dit zeg Ik u,
opdat mijn vreugde in u moge zijn
en uw vreugde volkomen moge worden.
Dit is mijn gebod,
dat gij elkaar liefhebt, zoals Ik u heb liefgehad.
Geen groter liefde kan iemand hebben dan deze,
dat hij zijn leven geeft voor zijn vrienden.
Gij zijt mijn vrienden als gij doet wat Ik u gebied.
Ik noem u geen dienaars meer,
want de dienaar weet niet wat zijn heer doet,
maar u heb Ik vrienden genoemd,
want Ik heb u alles meegedeeld wat Ik van de Vader heb gehoord.
Niet gij hebt Mij uitgekozen maar Ik u,
en Ik heb u de taak gegeven op tocht te gaan
en vruchten voort te brengen, die blijvend mogen zijn.
Dan zal de Vader u geven
al wat gij Hem in mijn Naam vraagt.
Dit is mijn gebod,
dat gij elkaar liefhebt.”
Broeders en zusters,
Het is dit weekend Moederdag, wat een mooi moment om even stil te staan bij alles wat onze moeders voor ons betekent hebben – en welke lessen God ons wil leren door hun voorbeeld!
We kunnen ons voorstellen dat op Moederdag er gezellig ontbeten wordt, de kinderen hebben daar goed hun best opgedaan. De eieren zijn bijna zo zacht of zo hard als gewenst – plus of min een paar minuten – en ze maken een mooie tekening. Dat is erg feestelijk.
Maar stelt u zich voor dat er een moeder is die, als haar kind een tekening voor haar maakt het teruggeeft en zegt: “Dit is niet goed genoeg. Het perspectief klopt niet, de kleuren passen niet bij elkaar, de mensen zien er uit als draadpoppetjes en de gebruikte materialen zijn niet goed genoeg. Mijn liefde voor jou is zo groot dat ik alleen een tekening verdien die in het Rijksmuseum zou passen, of toch minstens het Gemeentelijk. Maar dít? Dit voldoet niet. En de eieren waren ook niet lekker. Voortaan iets uit Ottolenghi graag.”
Als we zoiets zouden horen broeders en zusters dan zouden we ons misschien wel een beetje zorgen maken over die moeder. Of het wel helemaal goed met haar gaat. Of misschien zouden we wat medelijden kunnen krijgen met haar kind. De les dat wat je ook doet het toch nooit genoeg is, is een gevaarlijke. Dat is een les die mensen beschadigen kan.
Leren liefhebben, leren leven in een liefdevolle relatie vraagt oefening. We leren het in ons gezin waarin we opgroeien, in onze familie, met onze vrienden. Met onze echtgenoot of echtgenote. Maar ook in de bredere wereld. Ook daar toont de liefde voor de medemens zich – natuurlijk op een andere manier. Maar ook in je werk moet je geven om je collega’s, om de mensen voor wie je werkt. Ook dat is een vorm van liefde.
Met vallen en opstaan – want zo is het leven - komen wij er achter hoe wij lief kunnen hebben en antwoord kunnen geven op liefde.
Dat moeten wij leren in de wereld maar ook in de Kerk. We zijn geroepen elkaar lief te hebben omdat God als eerste van ons hield en Zijn liefde komt ons heel nabij.
Op het beroemde schilderij van de Verloren Zoon van Rembrandt omarmt de barmhartige vader de weggelopen zoon. Als je goed oplet zie je dat de armen van de vader heel verschillend zijn. Één is een sterke mannenarm, de ander de zorgzame arm die er eerder vrouwelijk uitziet. Rembrandt drukt daar een waarheid mee uit.
Want hoe terecht het ook is dat we God Vader noemen, Hij is natuurlijk ook Moeder. Gods liefde voor ons is ook een moederlijke liefde. Maar als het over God gaat hebben we vaak het gevoel dat een min of meer zachtgekookt ei en tekening die nog niet helemaal perfect is niet voldoet.
Gods liefde voor ons is absoluut en onvoorwaardelijk, daar denken we vandaag in Alkmaar bijzonder aan omdat we ook het Bloedwonder vieren. Het eucharistische wonder van Alkmaar waarin de wijn in de kelk werkelijke bloedvlekken achterliet om een slechte priester te waarschuwen dat hij Gods liefde moest accepteren en laten weerklinken in zijn eigen bestaan.
Gods liefde voor ons is een oproep. Een oproep om onze ogen te openen, in die liefde te leven en ze te beantwoorden in ons bestaan. Maar daar moeten we uitkijken. Want als wij dat antwoord alleen maar zoeken in onszelf dan maken wij God tot de moeder uit ons verhaaltje. We willen steeds meer doen, maar we weten dat het nooit genoeg zal zijn en werken ons uit onzekerheid uit de naad. En gaan anderen veroordelen omdat ze genoegen lijken te nemen met hun tekortschietende werk.
Er is een reden dat Jezus zo fel is tegen de Farizeeën. Want ten diepste geloofden die niet in de liefde. Liefde betekent dat je er gewoon mag zijn, zoals je bent. Ook al schiet je tekort. God houdt niet minder van je. Sterker nog: iedereen schiet te kort. Dat lijkt heel erg, maar het is misschien wel eerder geruststellend. Als je in de liefde blijft, vriend van de mensen en vriend van God wilt zijn dan kunnen dingen ook wel eens minder goed lukken. Soms kan het zelfs misgaan. Ook dat kan. Als je daarna maar niet opgeeft.
God is Vader en ook Moeder. Hij geeft ons niet op als zaken niet perfect gaan. Hij stuurt onze gaven niet onverricht terug. Ons leven met God is niet één grote ronde van examens die moeilijker en moeilijker worden totdat wij door de mand vallen en schaamtevol worden teruggezet.
Ons leven met God is intiem, huiselijk. We mogen er zijn voor elkaar en voor Hem.
Mogen wij met die gedachte deze zondag, deze Moederdag vieren.
Amen.
